Powieść Władimira Sorokina Zamieć to powieść drogi, która wprowadza nas w śnieżny krajobraz rosyjskich pustkowi i ciągnie za sobą przez kolejne strony zmagań z żywiołem i ludzkim charakterem. Jest to alegoria życia w lekkiej, bo baśniowej, formie, chociaż, gdyby pozbawić ją wszelkich lilipucich i przerosłych form życia, byłaby znacznie cięższa w odbiorze. Autor odwrócił uwagę od, może nieco już banalnych, prawd życiowych wprowadzając w fabułę postaci i wątki rodem z fantastyki. Tymczasem spoza nich wyłaniają się bohaterowie reprezentujący dobrze nam znane typy ludzkie. Poznajemy doktora Płatona Iljicza Garina - człowieka przeświadczonego o swojej wyjątkowości i niepodważalnym znaczeniu swojej misji, a jednocześnie nie radzącego sobie z własnymi emocjami, pozbawionego empatii, uciekającego w gniew i używki. W opozycji stoi woźnica Chrząkała ze swoim prostym rozumieniem świata. Jest to postać niewiele wymagająca od życia, pobłażliwa, powściągająca emocje, skłonna do poświęceń, które swoją niesprawiedliwością budzą sprzeciw czytelnika. Starcie tych dwóch charakterów, zwłaszcza w tak niesprzyjających okolicznościach, niesie za sobą szereg nieodwracalnych skutków.
Uczestniczki lutowego spotkania
DKK doceniły Zamieć za piękny język
oraz jej niespodziewaną baśniowość, która kazała upewniać się, czy opis, który
przywołał tak zaskakujące obrazy w wyobraźni rzeczywiście znalazł się na jej
stronach.
Książka jest laureatką Krajowej Nagrody Literackiej „Nowaja
słowiesnost” (”NOS”) 2011 i Nagrody Literackiej „Bolszaja kniga” 2011 (2.
miejsce).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz